Stel je het volgende voor: je hebt een double entry visum voor China en pakt eerst de route van Hongkong via Shanghai naar Beijing. En dan ben je in Beijing, maar waar ga je nu naartoe? In Zuid-Korea en Japan was ik al geweest, dus die vielen af. Dan blijven alleen Noord-Korea en Mongolië over! Na lang beraad met mezelf koos ik voor Mongolië. Een dunbevolkt land met een prachtige natuur. En vergeleken met Noord-Korea heb ik veel meer vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Mongolië it is!
Maar hoe ga ik naar Mongolië? Een enkele vliegticket Beijing naar Ulaanbaatar bleek wel erg duur te zijn (meer dan 300 euro). Dus de trein moest het gaan worden! En dan nog de vraag: zelf regelen via lokaal transport of lekker makkelijk de internationale trein? Ik koos voor heen met de Internationale trein en terug via lokaal transport. En inderdaad… verschil moet er wezen. Lees mee hoe beide routes mij zijn vergaan…
Hoe vraag je een visum aan voor Mongolië in Beijing? Lees er meer over in het artikel: Visum Mongolië regelen in China: Hoe regel ik dit?
Internationale trein – Wat zijn de opties?
De Internationale trein, oftewel de Trans-Mongolië Express vertrekt een paar keer per week vanuit Beijing naar Moskou en andersom. Non-stop zou deze rit ongeveer 7 dagen duren. Maar mijn ritje met de K23 van Beijing naar Ulaanbaatar zou een duur hebben van 32 uur…
Maar hoe regel ik een ticket voor deze trein? Je kunt het zelf regelen, maar via via hoorde ik dat het een hoop gedoe schijnt te zijn met het invullen van Chinese formulieren. Maar ik zat vooral met de vraag of er überhaupt nog wel plek zou zijn. Het was begin juli en dan is het tijd voor de Chinezen om met vakantie te gaan. En dat doen ze allemaal tegelijk kan ik je vertellen!
De Internationale trein regelen via een reisbureau
Daarom besloot ik voor de tweede manier te gaan, de ‘luie manier’. Ik stuurde een mail naar een Chinees reisbureau met een aantal vragen over het hoe en wat. Mijn mail ging naar het Cits (China International Travel Service), vooral omdat ik las dat dit bureau goed aangeschreven stond. Het enige wat je hoeft te doen is online jouw gegevens in te vullen, de betaling af te ronden en de tickets zelf op komen halen bij het kantoor van Cits in Beijing. Een kind kan de figuurlijke was doen!
Het inschakelen van een Travel Agency heeft uiteraard wel een prijskaartje. Het verschil? Voor mijn ticket bij het Cits betaalde ik 255 dollar, ongeveer 65 dollar meer dan als je het zelf zou regelen. Ga je met de bus van Beijing naar het grensplaatsje Erlian in China? Dan betaal je voor een nachtbus ongeveer 30 dollar en dan ben je al halverwege. Een groot verschil dus! Zover ik weet rijd er geen lokale trein van Beijing naar Erlian.
Instappen! De Trans-Mongolië Express naar Ulaanbaatar vertrekt!
Elke dinsdag vertrekt de K23 om 7.27 uur vanaf het Centraal Station van Beijing naar Moskou. Ruim een uur van tevoren dien je aanwezig te zijn. Verder is het alleen maar wachten voor de ticketcontrole en kun je op zoek gaan naar jouw coupé. Mijn coupé voor vier personen zou ik uiteindelijk delen met een Spaanse dame. Er was dus nog plek over!
Tip: Van tevoren besloot ik een portie etenswaren in te slaan. Koekjes, noedels, broodjes, plastic bekertjes, thee en koffie. Natuurlijk is er ook een dinercoupé, maar dat zal ongetwijfeld wel duur zijn. Mijn Spaanse coupégenoot had niks meegenomen en weigerde min of meer alles wat ik aanbod. Maar verder was het heel gezellig…
In China stopt de trein alleen een kwartiertje op Jining Zuid. Het is uiteindelijk 20.18 uur(stipt!) als we aankomen bij het grensplaatsje Erlian. En dan is het 5 uur wachten voordat we verdergaan. Waarom? Omdat de paspoorten opgehaald en gecheckt werden en het gehele onderstel van de trein veranderd moest worden. En op het station van Erlian was alles uitgestorven, dus eten inslaan ging niet lukken voor mijn Spaanse coupégenoot.
Een korte nacht, maar als ik in Mongolië ben
Rond 12 uur kreeg iedereen zijn paspoort terug en rond 1 uur begon de trein te rijden naar Mongolië, naar het grensplaatsje Zamyn Uud. Na 1.5 uur aan deze zijde gestaan te hebben begon de trein te rijden en rond 3 kun je echt gaan slapen! Welterusten dan maar!
Hoe prachtig is het om rond 10 uur wakker te worden, naar buiten te kijken en het prachtige landschap van Mongolië te zien? Schitterend! Veel zand en weinig mensen, maar genieten is het zeker! Het duurde uiteindelijk tot 14.30 uur voordat de trein aankwam op het station van Ulaanbaatar. Missie geslaagd! Dit was de makkelijke en dure manier van reizen tussen Beijing en Ulaanbaatar.
Tip: Mijn accommodatie in Ulaanbaatar was Sunpath Guesthouse. Bij de boeking kun je aangeven om gratis opgehaald te worden van het station. Zij organiseren ook tours, net als elk ander guesthouse. Ook op het station ben ik diverse keren aangesproken of ik nog accommodatie nodig had, dus geen paniek als je niks geboekt hebt.
Van Mongolië naar China: de lokale trein naar Zamyn Uud
Na 26 dagen werd het tijd om terug te gaan naar China en mijn tweede ‘entry’ naar China te gebruiken. Ik besloot alleen niet naar Beijing te gaan maar naar Datong. Deze plaats ligt ongeveer 600 kilometer ten westen van Beijing en heeft ook een aantal bijzondere attracties, maar dat even terzijde!
Een dag van tevoren regel ik op het hoofdstation van Ulaanbaatar een ticket voor de lokale trein naar Zamyn Uud. Verrassend genoeg ging dat ook ontzettend makkelijk. Door twee personen werd ik geholpen en gaf ik mijn bestelling door: naar Zamyn Uud, morgen graag, een slaapbed en hier heeft u mijn paspoort! Dank, dat is dan 10 dollar in Mongoolse Tugrik uiteraard!
Via via vertelde iemand mij dat je tegenover de balie voor de treintickets een ticket voor de bus door de grensovergang kon boeken. En inderdaad, een vriendelijk mevrouw regelde mijn ticket voor 10.000 Mongoolse Tugrik, ongeveer € 3,50. Een andere optie was geweest om via een pickup truck de grens over te steken. Dan moet je alleen nog even onderhandelen over de prijs. De ervaring leert mij om een volgende keer absoluut niet de bus te nemen. En waarom niet zal ik natuurlijk uitleggen!
De treinreis en de grens…
De trein naar Zamyn Uud vertrekt aan het eind van de middag. Heel leuk tussen alle locals en af en toe probeer je een praatje te maken. Maar mijn slaapbed boven was voor mij iets te klein (1,90 meter, dan kun je dat verwachten) en heel lekker slapen zat er niet in. Verder was er geen bescherming (behalve een kapotte riem) en was er een kans dat ik eruit zou vallen. Maar ja, wat wil je voor 10 dollar? Geen zorgen, er is niks gebeurd! Maar een hele uitdaging was het zeker!
Om 7 uur kwam de trein aan in Zamyn Uud. Ik pakte mijn busticket, controleerde het busnummer en ging vervolgens in die bus zitten. En toen begon het avontuur. Bij de grens werd er per kwartier 1 bus toegelaten tot het terrein. En ik zat in de achtste bus. Voor ik het wist was ik 2 uur verder en alle pick-ups reden lekker door.
Aan de Mongoolse kant ging het nog voorspoedig. Ik neem mijn tas mee, koop een uitreisticket voor 5000 Tugrik en ga in de rij staan. Hoe lang ik in Mongolië ben geweest? Dat kan hij zelf uitrekenen, maar het waren er 26. Oké, ik stap in de bus, op naar de Chinese douane.
De grens van Mongolië en China
Inmiddels was ik al 3 uur verder en moest de langste rij nog komen. Uitgerekend in de rij waar ik stond te wachten besloot de douanier met pauze te gaan. En de andere rij bleek niet gediend te zijn van onze komst in de rij. Mijn humeur was door het slechte slapen al niet op zijn best, dus je wringt jezelf er maar tussen. Vervolgens besloot ik mij samen met mijn backpack breed te maken. Wie is de volgende? Ja ik!
Inmiddels was ik al 4.5 uur uur bezig om de grens over te steken toen bleek dat mijn bus met de Chinese noorderzon was vertrokken. Gelukkig werd er met het wapperen van mijn busticket niet moeilijk gedaan en kon ik terecht in een andere bus. Rond 12.30 uur, 5 uur nadat ik bij de Mongoolse grens stond kwam ik aan op het busstation van Erlian. En toen was het wachten op de bus richting Datong.
Voor diegene die vanuit Mongolië ook naar Datong willen: De enige rechtstreekse bus vertrekt in de ochtend, dus de kans dat je die haalt is 0%. De enige haalbare optie is om een bus naar Jining te pakken (4 uur) om vervolgens daar een lokale trein (1.5 uur) naar Datong te nemen. Rond 22.30 uur wandelde ik, behoorlijk uitgeput mijn hostel in Datong binnen. Een avontuur was het zeker!
De lokale of de internationale trein?
Dit avontuur met de internationale trein vond plaats op 3 juli 2018 en de lokale trein op 30 juli 2018. De meeste gegevens zijn gecheckt, alleen de prijs voor een slaapbed met de internationale trein via Cits is iets duurder geworden.
Mocht je deze route zelf ooit willen doen dan weet je in ieder geval wat de opties zijn. De grote vraag is allen wat je zelf wil? Een hoge prijs betalen maar wel alle service hebben? Dan is de Trans-Mongolië Express via een organisatie als Cits de beste optie.
Maar let je op de kosten en wil je minder (lees: een fractie) betalen van wat de Internationale trein kost? Dan zou een lokale bus naar Erlian, de grens oversteken en de nachttrein van Zamyn Uud de beste optie zijn. De totale kosten schat ik niet hoger in dan 50 dollar. Ik hoop vooral mijn ervaringen met je gedeeld te hebben, de keuze mag je zelf maken!
Bronnen*:
*De bronnen die ik gebruikt heb over het online boeken van Internationale treintickets zijn puur informatief en leveren mij geen vergoeding op.
Meer lezen over China?
- National Museum of China, Beijing | Chinese gekte om Marx
- Sun Yat-sen Mausoleum, Nanjing | Vader van het moderne China
- Visum Mongolië in China | Hoe regel ik dit?
Nam je de internationale trein of de lokaal transport tussen Ulaanbaatar en Beijing? Deel jouw ervaringen en laat gerust een berichtje achter!